پرویز براتی

در مقدمه‌ی یکی از کتاب‌هایش با صمیمیتی کم‌نظیر نوشته آیا برای کودکی که واقعیت تلخ روزمره از هرسو او را احاطه کرده، مگر چاره‌ای هم جز پناه بردن به خیال وجود دارد؟ و بعد تعریف می‌کند که چگونه وقتی سال‌ها بعد داشته سطرهایی از عجائب‌‌المخلوقات و غرائب‌الموجودات محمدبن احمد طوسی را می‌خوانده، احساس کرده که انگار به کودکیِ ظلمانیِ خود برگشته است؛ کودکی‌ای که صورت‌های ذهنی و شکل‌های زیستی آن، در جهانی رازآمیز غوطه می‌خورده؛ جهان طبقه، جهان قطعیت، جهان مسطح با جغرافیای بطلیموسی. انگار که اندیشیدن به عجایب و غرائب عالم را هم از زیستن در چنین جهانی با خود آورده باشد؛ جهان طلسم‌ها، جهان جادو، جهان روایت‌های شگرف.
پرویز براتی روزنامه‌نگار و نویسنده است. سال‌ها دبیر سرویس هنری روزنامه‌ی شرق بوده. گفت‌وگوها و مقالات بسیاری از او در این جریده خوانده‌ایم. او همچنین در «اعتمادملی»، «آفتاب یزد»، «اعتماد»، «بهار»، «نافه»، «تجربه»، «همشهری» و «هنر فردا» نیز قلم زده است. اما احتمالاً بسیاری او را با کتاب‌های کم‌نظیرش در باب افسون و غرایب به یاد می‌آورند. آثاری جسور که با روایت‌هایی تازه و مرموز به تاثیر علوم غریبه در فرهنگ و تمدن ما می‌پردازند؛ پدیده‌هایی فراطبیعی و اسرارآمیز که هر کدام با اشکال متنوع خود در گوشه‌ای از تاریخ ما سر بر کرده‌ و حالا به بخشی از ناخودآگاه جمعی تاریخی ما بدل شده‌اند. کتاب‌های «بادهای افسون» و «دیونامه» از این حیث از برجسته‌ترین آثار اوست؛ اولی مقدمه‌ای برای شناخت علوم غریبه در ایران است و دومی به بررسی سیمای موجودات خیالی در داستان‌های ایرانی می‌پردازد.
براتی دستی بر ترجمه نیز دارد و شش داستان کوتاه از کورت ونه‌گوتف داستان‌نویس شهیر آمریکایی به فارسی ترجمه کرده است. او در سال 1391 پنجمین «جایزه‌ی روزنامه‌نگاری امید» یادبود دکتر مهدی سمسار را به خاطر فعالیتش در حوزه‌ی هنرهای تجسمی دریافت کرده‌است.