گیلگمش ناشر هنر خانواده‌ی فرهنگی چشمه است. هنر که همیشه یکی از حوزه‌های اصلی فعالیت چشمه در طول عمر چهل‌ساله‌‌اش بوده، بالاخره در گیلگمش راهش را پیدا کرده تا با انسجام و تمرکز بیشتری به مسیرش ادامه دهد. 
گیلگمش ناشر هنر است، اما نه ناشری که به انتشار آثار هنری اکتفا کند. نقد، نظریه و تحلیل از رویکردهای اصلی گیلگمش است. گفتن ندارد که خلاقیت هنری تا چه اندازه در گرو دانش تئوریک و کاربردهای آن است، و کیست که نداند چنین دانشی تا چه اندازه در فضای هنری ما کمرنگ مانده. با چنین ضرورتی‌ست که گیلگمش به انتخاب و انتشار آثار دست می‌زند. کتاب‌هایی با ایده‌های نو و پرسش‌های تازه. بحث‌هایی جدید که در نهایت ما را به گفت‌وگو و فکر درباره‌ی خودمان، اطرافمان و هنر پیش رویمان وا می‌دارد. درعین‌حال اما، گیلگمش نشری‌ است که خودش را محدود نمی‌کند. انتشار کتاب برای گیلگمش وسیله‌ای است تا در صحنه‌ی هنری مداخله کند و جریان بسازد. نشری که در تلاش است تا با رشد گفتمان نظری، کیفیت هنر ایران را بالا ببرد و راه آن را به فضاهای بین‌المللی هموارتر کند.
گیلگمش در انواع هنرها و حوزه‌ها دست به کار است. از سینما و تئاتر گرفته تا معماری و تجسمی. از عکاسی تا موسیقی. از تاریخ و جامعه‌شناسی هنر تا نظریه و زیباشناسی. از تفسیر و جستار و خاطره تا آثار و مکاتب هنری... و  این موضوعات را با همه‌ی تنوع‌شان در مجموعه‌های پنج‌گانه‌اش جا داده است: «کانون»، «کارناوال»، «کولاژ»، «کارگاه» و «پروژه‌های گیلگمش». 
گیلگمش به تجربه‌های پشت سر چشم دارد، اما زیر بار کلیشه و تکرار نمی‌رود، به چارچوب‌های سنتی و قواعد دست‌وپاگیرش تن نمی‌دهد، و تجربه‌های جدید را فدای گذشته‌گرایی نمی‌کند. «نوآوری» و «خلاقیت» بزرگترین ارزش‌های گیلگمش‌ است، پس عجیب نیست اگر به استقبال روحیه‌های جسور و خلاق می‌رود. از این بابت، گیلگمش از آثار دستِ اول تألیفی در زبان فارسی حمایتی دوچندان دارد. آثاری که بی‌واسطه به وضعیت ما می‌پردازند و در جست‌وجوی مسیرهایی تازه‌اند. با این‌همه، گیلگمش همچنان گشوده است. از نظرات مخالف و مختلف استقبال می‌کند. فضاهای بحث و پاتوق‌های گفت‌وگو می‌سازد. چرا که ارتقا و اعتلای هنر ایران را در گرو تعامل جریان‌های متکثر آن می‌داند. گیلگمش دستش را به‌سوی هرآن‌که دلش برای هنر ایران می‌تپد، دراز کرده است...