موراکامی جهانهایی میآفریند که در آن امر روزمره به درون امر سورئال میخزد و تنهایی و موسیقی و نیروهای رمزآلود با ضرباهنگی رویاگون تلفیق میشود. گام نهادن در این دنیا همچون رفتن به جاهای آشنا و همزمان غریب است، آنجا که شخصیتها به دنبال معنا در عشق، فقدان و هویت میگردند. زبان موراکامی همزمان ساده و ژرفناک است و خواننده را ضربان آرام و گیرایش به دنبال خود میکشد.