اشمیت ترکیبی از داستانگویی و فلسفه را برای نوشتن به کار میگیرد و از خواننده دعوت میکند تا در پرسشهای بزرگ زندگی بدون از دست دادن صمیمیت مناسبات انسانی غور و تفحص کند. آثار او معمولاً به ایمان، شک و جسنجوی معنا به انحایی میپردازند که هم شخصی و هم جهانشمول به نظر میرسند. زبان اشمیت اندیشناک اما دسترسپذیر است و ایدههای پیچیده را بدل به قصههایی میکند که تا مدت بسیار با خواننده میمانند.